Kærleikskveðja

Góður vinur minn sendi mér þetta og fann ég mikla þörf á að deila þessu með ykkur.

Ég vakna þennan morgun og vel að hann sé góður
vel að  hann sé yndislegur, myrkur og hljóður
ég vel að kúra um stund og staðnæmast  við það
hve stórkostlegt sé lífið ef fátt amar að.

 Ég ákveð því að velja að vandamálin fá
vistuð séu hjá  mér til þess eins að ljá
tilverunni ennþá fleiri tilbrigði og fleti
ég tek  þeim opnum örmum svo nýtt mér þau ég geti.

Og eftir litla stund ég vel að fara á fætur
faðma  þennan morgun og allar hans rætur
hita mér gott kaffi af kærleik þess ég nýt  
kex smyr með osti í blöðin svo ég lít.

Að endingu ég segi við þig sem þetta lest
þetta er  góður dagur, hafðu það sem best
ég óska þess að hugsanir fallegar þig  finni
ég faðmlag þér sendi og kveð þig að sinni.

Höfundur: Unnur Sólrún

Draumar eru eins og neistar

Lítið rólega í kringum ykkur. Allt sem þið sjáið í dag var einhvern tímann draumur einhvers. Okkar kynslóð hefur notið góðs af draumum svo margra.

Mandela, Einstein, Gandhi, Spielberg, Móðir Teresa, Gates, Disney og listinn gæti haldið áfram endalaust. Allt byrjaði þetta hjá þeim með draumi. Hver getur gleymt öflugustu ræðu allra tíma sem Luther King hélt "I have a dream"? Förum öll aðeins aftur í tímann og sjáum hversu langt við höfum náð síðan King byrjaði að á fyrir þessum raunveruleika.

"Djúpt í hvers manns hjarta, liggur neisti sem kveikir í hugarflugi manns. hugurinn ber mann hálfa leið en hjartað sér um rest. Þú munt finna trúna í eigið sköpunarverk"

Ekki halda að ég sé svona klár sko, en þetta er lausleg þýðing á lagi sem Celine Dion söng - The power of the dream.

Ok kannski sjáið þið ykkur ekki sem Mandela eða Bill Gates. En ef ske kynni að þið væruð ekki búin að fatta það sjálf, að þá innst í okkur öllum leynist draumur. Hann er búin að vera þarna frá því við vorum sköpuð. Því draumarnir eru það sem gefa okkur bæði framtíð og vonir.

Reglulega ættum við að gefa okkur tíma til að ímynda okkur það besta sem gæti orðið. Setjum hversdags áhyggjurnar til hliðar í örlitla stund, enda nægur tími fyrir þær seinna. Vekjum aftur upp löngu gleymd markmið og allt of vel geymdir draumar. Minnum okkur á alla frábæru möguleikana sem lífið hefur upp á að bjóða fyrir okkur. Endurnýjum ákvarðanir okkar svo við getum byrjað að sá.

Eyðum nokkrum gæðastundum með draumum okkar. Þeir eru raunverulegir upp að því marki sem þið leyfið. Upp að því marki sem þið helgið ykkur draumunum og vinnið fyrir þá, verða þeir að veruleika.

Lokaversið í laginu hennar Celin hljómar svona "Það er svo mikill kraftur í okkur öllum, konum, börnum og körlum. Það er á þeirri stundu sem þú telur þig ekki geta meira, sem þú uppgötvar að þú getir það."

Ég held það sé vel þess virði að láta reyna á þetta og láta draumana rætast, því það er ALDREI of seint. En þetta er hugleiðing vikunnar elskurnar mínar. Vonandi kemur hún að einhverju gagni fyrir einhverja. Knús inn í vikuna ykkar.

 

Molinn þessu tengdu er: Allir draumar geta ræst, ef við höfum hugrekkið til að fylgja þeim eftir.- Walt Disney

Lengi getur maður á sig "blómum" bætt

Halló elsku hjartans dúllurassarnir mínir.

Sorry að ég skuli ekki hafa bloggað lengi en það hefur slatta gerst síðustu daga og hef ég þurft bæði tíma og frið til að melta þetta allt saman.

Mamma mín er loksins á batavegi og var hún send aftur í Stykkishólm í gær og er núna á sjúkrhúsinu þar. Ég hef daglega verið hjá henni og fylgst með haukfráum augum. Grey konan............ hún fékk sko engan frið fyrir mér þessi elska. En þar sem þetta er farið af bakinu á mér þá myndaðist pláss fyrir annað

Ég fór í sneiðmyndatöku á heilanum um daginn og fékk ég þær fréttir á föstudaginn var að æxlið hefði stækkað en að enn stæði ekki til að gera neitt í því. Ég skil þetta ekki og skil í rauninni ekki hverju er verið að bíða eftir. En ég verð víst að sætta mig við þetta og halda áfram að halda í voninni og bíða. Einnig tilkynnti Helga sérfræðingurinn minn að hún væri hætt við að sjokkera nýrnahettuna í gang. Ekki skil ég neitt í því heldur og útskýrði hún það ekkert nánar þrátt fyrir ítrekaðar spurningar mínar þar að lútandi.

Svo fór ég í krabbameinsleitarstöðina í dag vegna þess að ég fann hnút í öðru brjóstinu sem og hita og fannst mér því að betra væri að láta athuga það nánar. Það kom þá reyndar í ljós að um stíflaðan mjólkurkirtil væri að ræða og létti mér svakalega við að heyra það. En það var skammgóður vermir því miður. Því læknirinn fann annan hnút (við holhöndina) sem henni leist ekki betur á en svo að hún vill láta kanna það nánar. Fer ég í þá myndatöku 27 okt. Einnig var leghálsinn skoðaður og sýni tekið. Þar kom í ljós að legið er orðið allt frekar mikið stórt og bólgið vinstra megin. Einnig hafði hún áhyggjur af því að það mætti varla koma við legið án þess að úr blæddi fyrir vikið. Þetta vill hún líka láta skoða nánar og verður það gert 15 þessa mánaðar.

Þetta með legið kom mér gjörsamlega í opna skjöldu vegna þess að ég hef ekkert fundið neitt til þar. Jújú blæðingarnar hafa verið í algjöri fokki en ég hélt það væri vegna cushing sjúkdómsins. Og það kom mér hrikalega á óvart hvað ég reyndist finna mikið til vinstra megin við skoðun. Sársaukinn var næstum því brútal.

Ég veit ekki hvernig mér á að líða gagnvart þessu. Ég var búin að búa mig undir að fá athugasemd við annað hvort (svona til að vera viðbúin) en ekki bæði. Svei mér ef ég er ekki bara komin yfir hræðsluna um að eitthvað sé að mér. Það er svo hrikalega margt búið að ganga á að það kemur mér orðið ekkert á óvart lengur. Liggur við að ég segi bara "jájá blessaður komdu bara með þetta, ég er orðin vön og þoli þetta alveg" Margir hafa sagt við mig að það sé ekki lagt meira á mann en maður getur borið og greinilegt að lengi getur maður á sig "blómum" bætt. En þó svo að ég þoli þetta alveg að þá hef ég áhyggjur af mínum nánustu sem verða sífellt hræddari um mig. Elskulegur eiginmaður minn virðist vera í lausu lofti og gat hann heldur ekki sagt mér hvernig sér liði en áhyggjurnar voru augljósar.

En það er víst ekkert annað í stöðunni en halda pollýönnu leiknum áfram og vona það besta þar til og ef annað kemur í ljós.

Lítum nú aðeins á það góða sem hefur gerst hjá mér síðustu daga. Ég komst að því að Hrönn vinkona mín með meiru fer út að labba með hundana sína eldsnemma að morgni. Og úr því ég vakna sjálf alltaf á ókristilegum tíma, þá spurði ég hana hvort ég mætti slást í för með hana ásamt mínum hundum og var það auðsótt mál. Vitiði................... ég hef aldrei sofið eins vel og eftir að ég ætlaði að byrja á þessum göngum með henni. Núna fer ég orðið ekki á fætur fyrr en um kl 9 á morgnana og hef því aldrei farið í þessar göngur með þessari elsku!!! Ætli tilhugsunin ein hafi ekki bara verið svo hrottalega þreytandi? Og svo kynntist ég yndislegri konu í dag. En ég get alltaf bætt við mig vinum. Þessi kona heitir Rannveig og er hún cushing sjúklingur eins og ég. Síðast þegar ég heyrði í sérfræðinginn minn þá bað ég hana að láta þessa konu hafa númerið mitt svo hún gæti haft samband ef hún vildi. Þessi elska gerði það sama dag og hún fékk númerið sem var núna á þriðjudaginn og hittumst við svo heima hjá henni í dag. Það var voðalega gott að hitta konu sem hægt er að bera bækur sínar saman við og ekki skemmir fyrir að hún Rannveig mín hefur alveg yndilega og afslappaða nærveru. Ég hlakka sko mikið til að kynnast henni betur.

En jæja krúttin mín............... ætla að kalla þetta gott í bili og ætla að kíkja aðeins á bloggin ykkar, en ég hef ekki gert það síðan að mamma mín veiktist. Líka er þessi færsla orðin hin þokkalegasta langloka og eru nú takmörk fyrir því hverju er hægt að bjóða ykkur vinum mínum upp á. Þungavigtarknús á ykkur öll.

 

Molinn: Menn verða að fá svolítinn mótbyr, annars hætta þeir að vera manneskjur. Þá setjast þeir bara og láta sér leiðast og vita ekki hvað gleði er. - Gabriel Scott

Ef þið gætuð breytt einhverju í ykkar lífi í dag - hvaða breyting yrði það?

Þegar stórt er spurt verður oft fátt um svör. Þetta er örugglega ekki í fyrsta skiptið sem þið hugsið ykkar eigið svar við þessari spurningu - en hvað heldur þá aftur af ykkur?

Hafið þið hugsað út í það að það er aðeins EITT sem þið raunverulega þurfið að gera til þess að allt falli í réttar skorður og þið sjáið breytingarnar eiga sér stað? Þetta hljómar kannski of einfalt, en þetta EINA sem þið þurfið að breyta er ..... hugsunarhátturinn.

Kannist þið ekki við að fólk beri líðan sína bókstaflega utan á sér og lítur ýmist "vel" út eða "illa"? Líkaminn er nefnilega þjónn hugans. Við neikvæðar hugsanir, sekkur líkaminn fljótlega niður í veikindi og slappleika, og fólk lítur illa út. En við jákvæðar og glaðar hugsanir klæðist líkaminn nánast ungdóm og fegurð. Fólk hreinlega geislar.

Hræðsluhugsanir hafa verið þekktar fyrir að drepa fólk jafn örugglega og byssukúla. Þó ekki jafn hratt. Fólk sem lifir í hræðslu við sjúkdóma er fólkið sem mun veikjast. Fólk kallar ósjálfrátt á aðstæður sínar með hugsunarhættinum.

"Hvað með fjármála ástandið eins og það er í dag og allt sem er í gangi alls staðar......... ekki kalla ég það yfir mig!" kunnið þið jafnvel að hugsa. Svarið við þessari spurningu er því miður að vissu leyti "jú þið gerið það" . Þið eruð nefnilega bílstjórar eigin hugans og lífs. Þið breytið kannski ekki ástandinu á fjármálamörkuðum og þess háttar, en þið getið ákveðið hvaða áhrif ástandið fái að hafa á ykkar líf og tilveru. Þið ákveðið sjálf hvað fer í taugarnar á ykkur og hvað ekki. Þið ákveðið sjálf hvort þið ætlið að láta eitthvað ákveðið eyðileggja fyrir ykkur. Eins er það þegar einhver fer alveg í ykkar fínustu og fær ykkur til að líða illa, alveg sama hvað. Það eruð þá þið sem hafið ákveðið að veita viðkomandi valdi yfir því að ákveða hvernig ykkur líður. Til þess að breyta þessu verðið þið að hugsa meðvitað. Setjast niður í smástund áður en allt fer í handaskol og segja við ykkur sjálf "Ég ætti ekki annað eftir en að láta hann/hana ráða því hvernig mér líður".

Sjáið t.d í kreppunni mikluí Bandaríkjunum 1934. Þegar Bill Hewlett og David Packard störtuðu í henni miðri, það sem í dag er með stærstu hugbúnaðarfyrirtækjum heims - HP. Þeir hlustuðu ekki á neikvæðisraddir og fjölmiðla og það ættuð þið heldur ekki að gera. Það eina sem við þurfum að hræðast er hræðslan sjálf.

Takið meðvitaða ákvörðun um að utanaðkomandi áhrif og tímabundið ástand fái ekki að eyðileggja ykkar tilveru. Setjið ykkur markmið og náið þeim. Um leið og þið eruð búin að skrifa markmiðið niður þá er ekkert því til fyrirstöðu að þið náið þeim. Þið þurfið ekkert að setja ykkur gommu af markmiðum til að lífið breytist til batnaðar. Hversu mikið myndi lífsgæði ykkar bætast ef þið næðuð þó ekki væri nema eitt lífsmarkmið á næstu 10 árum.

Verum lífsglöð en umfram allt jákvæð. Allt verður svo miklu auðveldara viðureignar þannig. Þó ekki væri nema vegna þess að það dregur hugann burt frá því sem leiðinlegt er. Gefið ykkur tíma til að  sjá hvað allt er fallegt úti í haustlitunum. Látið svona smáatriði ekki framhjá ykkur fara. Ég ætla að minnsta kosti að brosa mikið í dag........ en þið?

Er þetta ekki bara hin ágætasta hugleiðing fyrir vikuna??

 

Molinn í dag sem jafnframt er vert að tileinka sér: Einu takmörkin í lífi þínu eru þau sem þú setur þér sjálfur.

 

Fréttir af mömmu og myndir.

Þessir síðustu dagar hafa einkennst af ferðum fram og til baka milli Selfoss og Reykjavíkur. Ég má reyndar ekki keyra, en stundum spyrja aðstæður ekki út í svoleiðis smáatriði. Ég ætla að setja hér nokkrar fréttir af mömmu fyrir þá sem hana þekkja og vilja aðeins fylgjast með.

Hún Mamma mín er með þarmalömun og ef ég skildi nú allt saman rétt, þá fékk hún ranga meðferð fyrstu 4 dagana á Akranesi. Þeir hefðu átt að stinga svokallaða sondu niður í maga í gegnum nefið á henni um leið og hún kom þangað inn en það var ekki gert fyrr en á 4 degi þegar hún var send suður. Um leið og það var gert, þá dældust upp úr henni margir lítrar af galli og fylgdi því eðlilega mikinn létti fyrir þessa elsku. Þeir á Landsspítalanum voru hræddir um að mistökin hefðu jafnvel kostað dauða þarmana.

Mamma sýndi ágætis framför og á föstudaginn var hún í það minnsta farin að tuða og skammast, sem í hennar tilfelli er góðs viti. Þess vegna var ákveðið á laugardagsmorgninum að taka úr henni allar slöngur og svoleiðis viðhöld og leyfa henni að byrja að borða. Strax um kvöldið var fjandinn orðinn laus og mömmu snar hrakaði. Kvöldið og nóttin voru henni mjög erfið, en öllum slöngum var snarlega komið fyrir aftur. Málið er að hún móðir mín er með 2 mjög slæm kviðslit. Annað myndar stærðarinnar kúlu framan á henni sem er stærra en hausinn á mér. Þarmarnir eru flæktir þar inn í. Undir vel flestum kringumstæðum myndu læknar bara skera og laga þetta, en í hennar tilfelli er það meira en að segja það. Líkurnar á að hún lifi svoleiðis aðgerð af eru sama sem engar. En ef við reynum að vera jákvæð og hugsum okkur að hún myndi gera það, þá koma upp ný vandamál en þau eru að ef hún lifir aðgerðina af, þá myndi hún líklegast ekki ná andanum og hreinlega kafna ef læknarnir loka kviðslitinu. Ástæðan er einföld. Hún hefur verið með þetta kviðslit í mörg mörg ár og hafa líffærin fengið að stækka frekar frjálslega. Ef öllu yrði troðið inn aftur og net sett yfir þá yrðu öndunarerfiðleikarnir staðreynd. ´

Líðan hennar er stöðug sem stendur og bíðum við nú eftir því að læknarnir taki ákvörðun um framhaldið. 

En að öðru......... loksins getið þið farið að skoða nokkrar myndir af utanlandsreisu okkar hjóna. Ég verð reyndar að setja þetta inn í skömmtum því ómægod hvað þetta eru margar myndir!!! Það er nú ekki mikið mál að setja myndir inn, en þetta er lúmskur tímaþjófur. Bæði er ég búin að skíra myndirnar en svo fyrir neðan flestar myndir er smá skýringartexti. Meðal annars er þarna ein skýringamynd fyrir þig Einar minn. Finndu hana nú . Þið getið annað hvort farið hér eða farið í "myndaalbúm" og þar í möppu sem örugglega mörgum til mikillar furðu, heitir "Noregur".

Næst set ég inn myndir sem teknar voru í Þýskalandi.

En áður en ég hætti þá langar mig að þakka fyrir öll fallegu commentin sem skilin voru eftir við síðustu færslu. Ég get sagt ykkur hreinskilnislega að ég er búin að skipta litum eins og litaspjald. Ég las bloggið aftur og aftur til að skilja af hverju ég ætti skilið að fá svona falleg comment en varð engu nær. Ég ákvað því að mér bæri að þakka fyrir mig og njóta þess að mikið er til af yndislegu og hjartahlýju fólki.

 

Molinn í dag er: Það er í mótlætinu og sorginni  sem tækifærin skapast og möguleikarnir til að gleðjast aftur yfir því smáa opnast. - Höfundur Tína

You have to do it with a smile.

Meðan við hjónin vorum í Noregi í gsm og netleysi þá eyddi ég miklum tíma í lestur og íhugun. Hrikalega spennandi kunna sumir að hugsa, en ég get með sanni sagt að þarna opnaðist fyrir mér nýr heimur.

Ég tók nefnilega með mér bók sem heitir "Mikael handbókin, þú lifir aftur og aftur". Hún fjallar um sálarferil hvers manns og andlegur þroski. Hún er í rauninni of margbrotin og flókin til að telja upp hér um hvað hún fjallar nákvæmlega, en ég mæli eindregið með henni. Ég er alveg ógurlegur spíritísti í mér og drekk í mig allt sem snýr að andlegum málefnum. En þið þurfið ekki endilega að vera sammála því að líf sé að loknu þessu eða hlynnt andlegum málefnum til að setjast niður í smástund og skoða ykkar innra sjálf. Hver eru þið? Hvað getið þið lært af reynslunni sem þið verðið fyrir? Hver er tilgangurinn með lífinu?  Hvað langar ykkur til að fá út úr þessari jarðvist? Dugir ykkur lífsgæðakapphlaupið eða viljið þið kafa dýpra?

Lestur þessarar bókar fékk mig til að staldra aðeins við og hugsa "Hvers vegna er ég hér og hvað er það sem ég ætla að læra með þessari jarðvíst?" Ég hljóp hratt yfir þau tæplegu 37 ár sem ég hef lifað og komst furðu fljótt að niðurstöðu. Mér er hreinlega ætlað að læra þolinmæði og æðruleysi. Þolinmæði í víðustu merkingu þess orðs. Allt frá því að temja mér þolinmæði í umferðinni til þess að hlutirnir hreinlega gerast á þeim hraða sem þeim er ætlað, og að engin pirringur í veröldinni eða óþolinmæði fái því breytt svo vel sé. Ef það er eitthvað sem ég þoli ekki þá er það að bíða og að hlutirnir gerist ekki alltaf þegar mér hentar. Og mér gengur bara ansi vel á þolinmæðisbrautinni þó ég segi sjálf frá en á samt slatta eftir í land. En þetta kemur hægt og bítandi.

En þá komum við að æðruleysinu. Af hverju tel ég að mér sé ætlað að temja mér það? Ég ætla nú að forða ykkur frá því að þurfa að lesa um allt sem ég hef upplifað á minni lífsleið en ætla aðeins að renna yfir þetta ár sem blessunarlega er bráðum á enda runnið. Í byrjun ársins fundust æxlin í heilanum og nýrnahettu, og hefur það sem komið er af árinu snúist um baráttuna við þennan sjúkdóm. Í vor lést Gunnhildur amma Gunnars og daginn sem hún var jörðuð þá dó amma mín. Jarðskjálftinn kom svo í maí sem lagði heimilið okkar í rúst aðeins 10 dögum eftir stóra aðgerð sem ég fór í. Í byrjun september mánaðar lést fóstursonur minn. Núna liggur hún móðir mín elskuleg hættulega veik á Landsspítalanum og er mjög tvísýnt um hana. Einnig er gengishrunið að gera rekstur búðarinnar mjög erfitt fyrir, sérstaklega þar sem við flytjum allt inn sjálf.

En þrátt fyrir þetta allt þá erum við hjónin hvergi á því að láta bugast. Sum hjónabönd þola ekki svona álag. En þetta hefur styrkt okkur. Ég hef alla tíð vitað hversu lánsöm ég er með minn eiginmann, ég hef bara fengið staðfestingu á því á þessu ári. Og á hverjum degi styrkist ég í þessari skoðun minni. Þetta hefur allt þjappað fjölskyldunni saman og við vitum að við munum standa þetta allt saman af okkur. Því ekkert getur grandað svona sterka einingu. Það er mín einlæga trú. Og það er ein setning sem gestgjafi okkar Kjell Aage í Noregi segir alltaf þegar á móti blæs eða eitthvað er leiðinlegt sem þarf samt að gera og hún er "You have to do it with a smile" Og vitiði hvað? Þetta er svo rétt hjá honum og einfaldar svo allt saman.

En á ég að segja ykkur svolítið? Ég ætlaði alls ekki að skrifa um þetta þegar ég ákvað að skrifa færslu, heldur ætlaði ég að láta ykkur vita að maðurinn minn elskulegi kom færandi hendi heim í gær með nýja höggþolna tölvu (ég missti nefnilega hina í gólfið þegar ég fékk aðsvif). Þannig að núna er ekkert því til fyrirstöðu að ég fari að hlaða inn myndum af utanlandsreisu okkar hjóna.

Ég ætla því að láta hér staðar numið í dag og sendi ykkur orkuknús inn í daginn ykkar og áður en þið farið að sofa í kvöld þá langar mig að biðja ykkur að gefa ykkur örlitla stund og hugsa hvaða lærdóm þið dragið af þessum degi.

 

 Molinn í dag hljómar svona: Ef þú veist ekki hvert þú stefnir, endar þú örugglega einhvers staðar annars staðar. Laurence J. Peter.

 

Misnotkun á aðstöðu.

Það hlaut að koma að því að ég myndi misnota mér bloggið!!! En þar sem þó nokkuð margir eru farnir að líta á þessar hugrenningar mínar þá langar mig að prufa svolítið. Og ég skammast mín ekkert fyrir það.

Eins og flestir er kannski búnir að komast að þá er því miður aftur komin upp sú staða í þjóðfélaginu að það er varla vinnu að fá nema í gegnum klíkuskap. Ég vonaði innilega að börnin mín þyrftu ekki að kynnast þessa stöðu, en kannski hafa þau bara gott af því að finna að það er ekki allt auðvelt. Þau eru alin upp í velmegun þar sem hægt var að skipta um vinnu ef hitt var ekki alveg nógu gott og svo framvegis.

En þá að misnotkuninni................................. Honum Leifi mínum langar afskaplega mikið að komast á sjó og hefur leitað víða en því miður hefur árangurinn orðið enginn. Ef einhver sem les þetta veit um pláss fyrir hann eða þekkir einhvern sem vantar mann, þá yrði ég svo afskaplega þakklát og gott betur en það ef hann/hún myndi láta mig vita. Hægt er þá að senda mér tölvupóst á [e-mail] . Eins og fyrr segir hefur hann verið ansi iðinn við að leita sjálfur en ekkert gengið. Það sem helst hefur staðið honum fyrir þrifum er að hann hefur enga reynslu, en hvernig í ósköpunum á hann að öðlast hana ef hann fær hvergi tækifæri??? Langar mig því að kanna hvort þessi leið sé líklegri til árangurs.

Hér eru svo nokkrar upplýsingar um manninn.

Leifur er að verða tvítugur, hörkuduglegur sem kallar ekki allt ömmu sína. Hann er búin að skrá sig á byrjendanámskeiði, en það er víst skilyrði til að komast á sjóinn. Eins og ég var búin að taka fram að þá hefur hann enga reynslu en ofgnótt af áhuga sem og vilja. Hann er búsettur hérna hjá okkur hjónum á Selfossi en setur það ekki fyrir sér að þurfa t.d að fara til Eyja til að komast á sjóinn. Áhuginn er svo mikill hjá honum að sjógallinn og allt sem hann þyrfti að hafa með sér er löngu orðið klárt og taskan tilbúin ef kallið kemur. Hann getur s.s byrjað hvenær sem er. Þess vegna í dag ef því er að skipta. En ef ykkur vantar einn duglegan í dag þá mæli ég með því að hringt verði í búðina okkar Blaze, þar sem ávallt einhver er við símann. Síminn þar er 482-4824 eða þið getið sent póst á [e-mail] og yrði hann þá strax látinn vita og viðeigandi ráðstafanir gerðar til að hann komist þá strax um borð.

Nú vona ég bara inn að innstu hjartarótum að þessi leið skili árangri, en ég kemst víst ekki að því nema prufa hana. Einnig langar mig að þakka fyrirfram fyrir okkur þó svo þetta skili engu. Tilraunin er þess virði.

Hjartans knús inn í daginn hjá ykkur öllum.

 

Molinn í dag hlýtur því að tengjast það sem ég er að gera með þessari færslu ekki satt: Af góðum hug koma góð verk.

 

Taktu ábyrgðina

Hvað segið þið gott fólk............... finnst ykkur ekki alveg vera kominn tími á nýja speki hjá mér? Ef svo, haldið áfram að lesa, en ef ekki........ well þá mæli ég með því að þið haldið áfram að lesa. Aldrei að vita nema það sé smá vit í þessu .

Eitt af stóru veikleikum þjóðfélagsins í dag, er viðhorf okkar til fórnalambshlutverksins. Margir telja sig vera fórnalamb utanaðkomandi aðstæðna. "Ég þurfti að láta lýsa mig gjaldþrota vegna fyrrverandi maka..", "Ef fyrirtækið sem ég vann hjá hefði ekki sagt mér upp..", Ef þessi bílstjóri hefði ekki snögghemlað fyrir framan mig..".

Þegar við erum fórnalömb atburða, eða verur utanaðkomandi ástands, þá höfum við ekkert vald. Við höfum þá gefið atburði lífsins valdið. Því lengur sem við gefum atburðina vald, því verri verða aðstæðurnar.

Spekingur að nafni James Allen, sem ég hef miklar mætur á, skrifaði í bók sem hann gaf út (Above life's turmoil) "Þú ímyndar þér aðstæður þínar vera aðskilda frá sjálfum þér, en þau eru innilega skyld þínum hugsunarheimi. Ekkert gerist án fullnægjandi orsaka."

Til að ná stjórn á ástandinu verðum við fyrst að viðurkenna okkar eigin ábyrgð á því hvers vegna við erum þar sem við erum. Þetta reyndist mér hvað erfiðast af því að "fórnalambið" í okkur öllum vill alls ekki taka þessa ábyrgð.

Þegar við tökum ábyrgðina verðum við síðan að ná stjórn á hugsunarhættinum. Og já, því verður ekki neitað að oft getur það reynst ansi erfitt. Það virðist nefnilega vera í okkar eðli að hugsa fyrst á neikvæðan hátt. En þetta er einungis vegna þess að við höfum vanið okkur á það. Og eins og er með allt sem snýr að vana, þá er hægt að skipta því út fyrir vana þess að hugsa rétt.

Emmet Fox sagði einhverju sinni "Þú ert ekki hamingjusamur af því þér líður vel. Þér líður vel af því þú ert hamingjusamur. Þú ert ekki þunglyndur vegna þess að vandamál komu upp, vandamálin komu vegna þess að þú varst þunglyndur" Þið getið breytt hugsunarhættinum og tilfinningunum, og þá breytast utanaðkomandi aðstæður í samræmi við það.

 

Og þetta held ég að sé þess virði að leiða hugann að þessa vikuna. Hafið það alveg truflaðslega gott í dag og ef eitthvað leiðinlegt kemur upp sem þarf að gera....................... gerið það þá með bros á vör.

 

Molinn í dag er því í takt við pistilinn: Við berum ekki aðeins ábyrgð á þvi sem við gerum heldur einnig á því sem við látum ógert. - Moliére

 

 

Miss me?

Jæja elskurnar mínar.......... þá er ég komin aftur og vona að fráhvarfseinkennin hafi ekki alveg farið með ykkur.

Því miður að þá dó tölvan mín og get ég því ekki sett neinar myndir inn á enn sem komið er. En ég er að vinna í þessu. Þessa stundina er ég í tölvu eiginmannsins en þetta er vinnutölvan hans og þess vegna er ég ekki að hlaða inn neinar myndir. Þið bíðið bara róleg er það ekki?

En að ferðinni........................... hún var einu orði sagt ÆÐISLEG. Gestgjafarnir Kjell Aage og Lill búa á fallegasta stað sem ég hef séð og í enn fallegra húsi. Bíðið bara þar til þið sjáið myndirnar!! En húsið var svo klikkað að ég gerði mér lítið fyrir og bað hreinlega um teikningarnar af húsinu  og fannst þeim það nú lítið mál. Þannig að framtíðarplanið er að byggja eitt stykki svona hús þegar ég er orðin rík. Takk fyrir.

Þarna var ekkert gsm samband eða netsamband. Sveitakyrrðin s.s í hámarki. Húsið er umkringt skógi og á bak við húsið rennur á þar sem Gunnar reyndi að veiða. Það eina sem hann veiddi reyndar var 1 stk tré . Ég meina........... það er nú ekki beint eins og hann sé vanur að hafa risatré í veginum þegar hann er að kasta út í. Maturinn sem fram var borin þarna var ótrúlegur og smökkuðum við margt í fyrsta skipti. T.d fengum við dúfu bringur, fullorðin humar (ekki eins og hérna heima), krabba, elg og margt fleira. Þarna var heldur ekkert horft á sjónvarp. Þetta var s.s afslöppun út í eitt og algjör hvíld fram á miðvikudag. Ekkert verslaði ég nú í Noregi, enda allt suddalega dýrt þarna. Fyndið að segja þetta komandi frá rándýru landi sjálf.

Á miðvikudeginum flugum við til Þýskalands en stefnan var sett á Moseldalinn, eða til Traben nánar tiltekið . Mikið svakalega er nú fallegt þar. Þarna sleit ég lappirnar upp að hnjám get ég sagt ykkur. Það eina sem við gerðum frá morgni og fram á kvöld var að borða, labba, borða, labba og svo var farið heim að sofa. Þarna voru vínberja raðirnar hvert sem litið var.  Líka fannst mér hrikalega fyndið að sjá að allsstaðar voru drykkjardallar fyrir hunda. í öllum verslunargötum og veitingastöðum, en hvergi gat ég fundið öskubakka!! Nema að sjálfsögðu við veitingastaðina. Við hjónin fórum þarna á safn sem snerist eingöngu um icona. Margt af þessu var afar fallegt og örugglega þræl merkilegt. Verst að allir textar við þessar myndir voru eingöngu á þýsku, þannig að við skildum ekki bofs. Ég verð nú að viðurkenna að mér fannst þetta alveg stór furðulegt í ljósi þess að á sama stað var tourist information. Sömu sögu er að segja um matseðlana á veitingastöðunum. Mig minnir að það hafi aðeins verið einn staður sem bauð upp á enskum texta á matseðlinum. Annars vissi ég hvernig sveppur er á þýsku, og leitaði ég alltaf að því orði á seðlinum og pantaði það. Fékk að vísu þrisvar pasta með sveppum, en það er önnur saga .

Leiðin lá svo aftur til Noregs á laugardeginum og gistum við Gunnar í Osló síðustu nóttina. Og svo komum við heim í gær. Leifur stóð sig eins og hetja og Kristján líka. Fyndið samt hvernig Leifur varð hálfgerð mamma meðan við vorum í burtu. Hann þvoði þvott og þreif húsið, eldaði og stóð sig að öllu leyti eins og best verður á kosið. Að sjálfsögðu heyrði ég í honum á hverjum degi og gat ekki hamið mig þegar ég hlustaði á hann tuða um hversu erfitt væri að koma Kristjáni á fætur og svona fram eftir götunum. Ég hló alveg óskaplega mikið að þessu.

Það var alveg hrikalega gott að komast aðeins burt og best var að Gunnar minn náði aldeilis að hvíla sig og hlaða batteríin. En til þess var leikurinn nú einu sinni gerður. En mikið afskaplega var nú gott að koma heim samt. Nú tekur hversdagslífið við aftur og því verður tekið með bros á vör.

Hlakka mikið til að heyra frá ykkur aftur.

Og nú er alveg kominn tími á nýjum mola: Besta prófið á greind okkar er hvað við gerum í frítímanum. - ókunnur höfundur.

Ég fer í fríið

Jább þið lásuð þetta rétt. Ég er sum sé að fara í frí í viku með eiginmanninum og við förum á morgun. Þetta var ákveðið í apríl en eins og þið vitið að þá er alltaf/oft oggulítið vesen á mér, þannig að það er ekki fyrr en í dag sem ég leyfi mér að segja að ég sé að fara í fríið.

Kjell Aage Hemm heitir eigandi fatamerkisins Jameson, sem við flytjum inn. Hann var hér á Íslandi í apríl þegar ég var mjög slæm. Þá tilkynnti hann okkur það að hann ætlaði að bjóða okkur heim til sín til Noregs núna í september og skikka okkur í viku frí. Hann lét ekki standa við orðin tóm heldur pantaði miðana og við förum á morgun og komum til baka sunnudaginn 21 sept. Þannig að þið fáið frið fyrir mér í heila viku. Guð einn veit að elskulegur eiginmaður minn veitir ekki af smá fríi. Auðvitað hef ég líka gott af því, en ég geri fjandakornið ekki neitt heilu og hálfu dagana meðan hann er eins og þeytispjald um allar trissur.

Spáið aðeins í þessu........þetta verður fyrsta frí okkar hjóna saman í 8 ár. Jújú við höfum farið saman til útlanda og svona, en þá var það alltaf vegna vinnu (innkaupaferðir) eða ráðstefnur og þess háttar. En núna hangir ekkert annað á spýtunni en hvíld. Við ætluðum reyndar að taka okkar fyrsta sameiginlega frí í maí en þá kom blessaði jarðskjálftinn og hristi aðeins upp í þessa áætlun. Þannig að við fljúgum til Osló á morgun og mun Kjell koma og sækja okkur og fara með okkur heim til sín sem er í Sandefjord <--- gæti þurft að leiðrétta þetta. Síðan á miðvikudaginn fljúgum við ásamt Kjell og hans frú, til Þýskalands þar sem sonur þeirra hjóna á sumarhús í Moseldalnum <--- gæti líka þurft að leiðrétta þetta.  Vissuð þið að Mosel væri í Þýskalandi? Ég hélt þetta væri í Noregi og var ekki alveg að skilja þessa ferðaáætlun en ákvað að vera bara farþegi og láta karlinn um þetta. Fékk svo skýringu á þessu öllu þegar Gunnar sagði mömmu sinni ferðaáætlunina. En í Mosel verðum við til laugardags, en þá förum við aftur til Noregs og heim á sunnudaginn.

Ég þarf að taka svo mikið af lyfjum með mér og vona ég innilega að það verði ekki gert leit hjá mér. Yrði örugglega sökuð um inn eða útflutning  

Annars er ég nokkuð góð þessa dagana. Fyrir utan að geta varla sofið. Ég reyndi að ná á hana Helgu lækni til að hún gæti breytt lyfjaskammtinum svo ég geti sofið. En hún er í útlöndum og kemur ekki aftur fyrr en á þriðjudag. Ég verð því að sætta mig við þetta þar til þá. Sjónin á vinstra auga fer versnandi og næ ég því orðið aldrei í fókus. Þannig er að sjóntaugarnar liggja í kringum heiladingulinn og líklegt er að æxlið sé farið að stækka og þannig farið að þrysta á sjóntaugarnar. Þetta er að vísu ekki alslæmt, því ég virðist alltaf vera að blikka alla hægri vinstri þegar ég reyni að ná fókus og ég held svei mér þá að það sé bara nokkuð sætt . Það góða er að ég er hætt að kasta upp og ógleðin er að mestu horfin. Og núna er ég að minnsta kosti með meðvitund. Kannski full mikla, en með meðvitund engu að síður. Við skulum ekki gera lítið úr því.

Reynið nú að sakna mín ekkert allt of mikið meðan ég er í burtu en usssss hvað ég á eftir að sakna ykkar samt.

Molin að þessu sinni á því að duga út vikuna: Heimurinn er eins og býflugnabú. Við komum öll inn um sömu dyr en búum í mismunandi hólfum. - Afrískur málsháttur.

Knús á ykkur öll og við skjáumst fljótlega.