Smá hnökrar

Dagarnir eru svolítið erfiðir um þessar mundir. Þess vegna megið þið gjarnan senda mér smá orku . Mér veitir ekki af.

Molin fyrir næstu daga: Það hæfir manninum betur að hlæja að lífinu en að harma það. Seneca

Dönsum eins og engin sé að horfa

Við sannfærum okkur sjálf að lífið verði betra eftir að við giftum okkur, eignumst börn, síðan annað barn (til að hafa ofan af fyrir fyrra barnið). Síðan pirrum við okkur yfir því að krakkarnir verði nógu gömul og erum sannfærð að við verðum betur stödd þegar að því kemur. Næst erum við örg yfir því að við þurfum að eiga unglinga, við munum svo sannarlega verða hamingjusöm þegar því skeiði er lokið. Við teljum sjálfum okkur trú um að líf okkar verði fullkomið þegar maki okkar tekur til í sínum málum, þegar við fáum betri bíl, þegar við fáum tækifæri til að fara í gott frí eða þegar við setjumst í helgan stein.

Sannleikurinn er sá að það er ekki og verður aldrei betri tími til að vera hamingjusamur en einmitt núna!! Ef ekki núna..... hvenær þá? Lífið verður alltaf fullt af áskorunum og viðfangsefnum. Það er best að viðurkenna þetta fyrir okkur sjálf strax og ákveða að vera hamingjusöm engu að síður á hverjum einasta degi.

Eitt sinn var sagt við mig "Í langan tíma fannst mér alltaf að líf mitt væri í þann mund að hefjast.... hið raunverulega líf, en alltaf var einhver hindrun í veginum. Eitthvað sem ég þurfti að eignast fyrst, einhver óútkljáð mál, mig vantaði meiri tíma til að sinna hlutunum og alltaf voru einhverjar ógreiddar skuldir. Þá loks gæti ég byrjað að lifa lífinu. Að lokum rann upp fyrir mig ljós. Þessar "hindranir" eru líf mitt." Þetta sjónarhorn hjálpar okkur að sjá að það er engin leið að hamingjunni....... hamingjan ER leiðin.

Varðveittu því og lærðu að meta hvert augnablik sem þú átt. Lærðu að meta það meira vegna þess að þú deildir því með einhverjum sérstökum, nógu sérstökum til að eyða tíma þínum með. Og mundu að tíminn bíður ekki eftir neinum.

Hættu bara að bíða eftir að þú klárir þetta eða hitt fyrst, bíða eftir að þú missir nokkur kíló, eftir að þú náir á þig nokkrum kílóum. Hættu að bíða eftir að þú eignist börn og síðan barnabörn og eftir að börnin flytji að heiman, eftir að þú byrjir að vinna, að þú hættir að vinna, að þú giftist, að þú skiljir, eftir laugardagskvöldinu, sunnudagsmorgninum. Hættu að bíða eftir nýja bílnum, eftir að þú sért búin að borga af nýja bílnum eða húsinu, eftir vetrinum, vorinu, sumrinu, haustinu. Hættu að bíða með að ákveða........... besti tíminn til að vera hamingjusamur er núna.

Hamingjan er ferðalag........... ekki ákvörðunarstaður.

Í dag er tími til að...

.... Vinna eins og þú þurfir ekki á peningnum að halda.

.... elska eins og engin hafi nokkurn tímann sært þig.

.... dansa eins og engin sé að horfa.

Molinn að þessu sinni er því: Ég get hvergi fundið hamingjuna ef ég finn hana ekki hjá sjálfum mér.Edvard Grieg.

Úfffffffffff hvar ég er eitthvað alvarlega þenkjandi þessa dagana.

Allt hefur tvær hliðar

Aðstæður eru hvorki jákvæðar né neikvæðar, aðstæður eru hlutlausar. Það eru hugsanir okkar og hugarástand, hvernig við sjáum aðstæður, sem gera þær jákvæðar eða neikvæðar.

Bob Proctor kennir eitt það besta í þessum efnum og notar til þess alheimslög og kallar þetta "Lög andstæðra póla" og segir;

Allt í umheiminum hefur sína andstæðu. Það væri ekkert "fyrir innan" í herbergi ef það væri ekki "fyrir utan". Þú ert með hægri og vinstri hlið á líkamanum. Framhlið og bakhlið. Allt sem er upp hefur niður og allt sem er niður hefur upp. Það er ekki nóg með að þessi lög segja að allt hafi sína andstæðu heldur líka "jafnt og". Ef það er einn metri frá gólfi upp að borðbrún, þá er líka einn metri frá borðbrún niður á gólf. Ef það eru 50 km frá Selfoss til Reykjavíkur þá samkvæmt lögum þarf að vera 50 km frá Reykjavík til Selfoss. Það gæti ekki verið öðruvísi.

Ef eitthvað sem þú álítur slæmt gerist í lífi þínu, þá hlýtur einnig að vera eitthvað gott við það. Ef það var pínu slæmt, þegar þú hugarfarslega vinnur að hinni hliðinni, muntu aðeins finna pínu gott.

Hér er eitt lítið dæmi. Ef þú ert með sprungið dekk, sem virðist neikvæð aðstaða fyrir þig, þá er það mjög jákvætt fyrir dekkjavinnustofuna. Ef þú athugar jafnvel aðeins lengra er það mögulegt að á meðan verið er að skipta um dekk þá kemur ef til vill önnur alvarlegri bilun í ljós sem hefði þá kostað þig miklu meiri pening ef þú hefðir beðið lengur.

Það sem ég er að reyna að segja er að hvert atvik er hægt að sjá á tvennan hátt. Það er hvernig við metum aðstæður sem ákvarðar áhrif þess á hugsun okkar og hugarástand. Og við vitum öll að það ákvarðar gæði lífs okkar.

Skiptir engu hversu slæmt eitthvað getur litið út fyrir að vera, skoðum það þá frá annarri hlið, þá framkallast alltaf eitthvað gott.

Hvert hjartasár, hver mistök og hver hindrun ber alltaf með sér jafngildi þess í jákvæðu formi.

Því til sönnunar þá get ég sagt að ef ekki hefði komið til jarðskjálfti sem setti hús mitt í rúst, þá hefði ég ekki byrjað að blogga og kynnst helling af yndislegu fólki.

Molin í dag er því: Reynsla er ekki það sem hendir okkur. Reynsla er það hvernig við nýtum okkur það sem hendir okkur. Höf ókunnur

Engar áhyggjur

Ég gleymi alltaf að líta á gestabókina hér á þessari síðu, en elskuleg Daddý vinkona mín til margra ára benti mér á að kíkja annað slagið þangað því að þar kvittar hún fyrir sig.

Eins og ég er nú hlýðin með eindæmum þá gerði ég það sem fyrir mig var lagt, og sá þá að fólk er að hafa áhyggjur af mér. Eins sá ég fyrst núna að angakarlinn minn hann Valdi er líka að hafa áhyggjur af mér. Það vildi ég óska að ég gæti tekið þessar áhyggjur burt frá börnunum mínum. Þau eiga ekki að þurfa að hafa áhyggjur af mér. Það er mitt að sjá um þau. Og það tekur mig ótrúlega sárt að geta ekki gert það almennilega. Mér finnst ég svo lítil og vanmáttug (fann ekki rétta orðið) þegar Kristján er t.d að biðja mig um að gera hitt og þetta með sér, en of oft líður mér of illa til að geta það. Það sker mig í hjartað þegar ég sé vonbrigðin í augunum á honum. Líka þegar ég sé áhyggjurnar í augunum á krökkunum. En ég SKAL komast yfir þetta og stefni að því á hverjum einasta degi.

Hafið þess vegna ekki of miklar áhyggjur af mér elskurnar mínar. Ég er enn ofar moldu, dreg enn andann og er langt frá því að vera eitthvað dauðvona. OG ég er miklu betri en ég var þó ég eigi slæmar stundir á milli. Þannig að það er bara jákvætt.

Elsku Valdi minn birtist svo hérna algjörlega á óvörum í gærkvöldi. Mikið svakalega var nú gott og notalegt að faðma strákinn minn. Allt of langt síðan ég hef séð hann og heyrt í honum. Hann er með svo fallegt og gott hjarta strákurinn.

Auka moli dagsins: Þegar öllu er á botninn hvolft, þá fer allt einhvernvegin, þótt margur efist um það á tímabili. - Halldór Laxness. Sjálfstætt fólk.

Einum of spennandi leikur

Þetta var sko einum of spennandi leikur. En leikaraskapur kóreumanna var alveg með eindæmum. Svona gott lið á ekki að þurfa að grípa til svona ráða að mínu mati. Verst að dómararnir létu glepjast framan af.

Adrenalínið fór á fullt hjá mér og hefði ég þurft þrefaldan skammt af blóðþrystingslyfjum á síðustu mínútum leiksins. Ég stóð bara of spennt fyrir aftan sófann (vildi ekki eiga á hættu að brjóta neitt í látunum) til að gefa mér tíma til að taka inn aukaskammt . Svo bíður maður bara spenntur eftir leiknum á móti dani. Ferlega væri nú sætt að vinna þá

Svo er útsalan (loksins segja kannski sumir) að byrja hjá okkur í Blaze. Eins og venjulega stendur hún bara stutt, en þetta er líka alvöru útsala frá fyrsta degi get ég sagt ykkur. Komið endilega og lítið við, alltaf heitt á könnunni og starfsfólkið ávallt í góðu skapi sem og til í spjall þó ekki væri meira.  

Af mér er allt gott að frétta. Ég fór á Kaffi Krús í fyrradag og hitti fullt af skemmtilegum konum. Sumar þekkti ég fyrir en aðrar ekki. Alltaf pláss í mínu hjarta fyrir skemmtilegt fólk og þær voru það allar upp til hópa.

Molinn að þessu sinni er því tileinkaður vinum: Líf okkar getur ekki verið fullkomið án vina. Dante.

 

Ísland tapaði með einu marki fyrir Suður-Kóreu

13 ára all over again

Almáttugur minn........................ gott ef ég skipti ekki litum eins og litaspjald þegar ég las allar athugasemdirnar sem mér bárust frá ykkur vinum mínum, við síðustu bloggfærslu mína . Bæði fór ég hjá mér en hlýnaði svo um hjartarætur að mér líður eins og 13 ára. Ég held svei mér að ég sé ekki að fara með neina rangfærslu þegar ég segi að ég hafi ekki roðnað svona síðan ég uppgötvaði að Gunnar minn væri skotinn í mér!!!!!

Tilfinningaflæðið fór með mig í rússíbanareið. Tigercopper og Hólmdís fengu mig til að hlæja, ég fann til í hjartanu með Ingu Maríu og Ragnheiði, Andinn mikli (Sigurður Einarsson) vakti forvitni mína, fylltist söknuði yfir að hafa misst af Hrönn þegar hún kom við í búðina mína og fylltist þakklæti til Eddu, Jenný, Ásdísi, JEG og já bara allra fyrir sýndan samhug. Alveg ótrúlegt og hjartastyrkjandi að eiga þvílíkt bakland. Staðreyndin er nefnilega líka sú að allir sem maður mætir á lífsleiðinni þjóna einhverjum tilgangi í okkar lífi. Og þið eruð mitt hjartalyf

En svo líður mér eins og 13 ára af annarri ástæðu líka. Og þá gagnvart Leifi syni mínum. Hann tekur sko hlutverk sitt mjög alvarlega. Ef hann fer út á kvöldin þá hringir hann reglulega í mig til að kanna hvernig ég hafi það, einnig líst honum ekki betur á en svo að hann spurði mig hvort ekki væri tímabært að auka lyfjaskammtinn aftur, ég væri hreinlega ekki að þola þessa minnkun. Svo leið mér fyrst eins og krakka þegar ég vaknaði í fyrrinótt og fór fram. Þar sat Leifur minn og var í tölvunni, horfði á mig og sagði:

Leifur: Hvað ert þú að gera á fótum?

Ég: Æ mig verkjaði svo þannig að ég ætla bara að taka inn verkjalyf.

Leifur: Hmmmmm, allt í lagi...... en svo ferðu aftur í rúmið að sofa!!

Ég: Okei.

Nú er sko eggið farið að kenna hænunni, því ég gerði eins og mér var sagt . En mér dettur ekki til hugar að fara að amast eitthvað yfir þessu, því mér þykir endalaust vænt um þetta. Að mínu mati sýnir þetta mér hvaða hug hann ber til mömmu sinnar. 

Hafið það gott yndislega fólk nær og fjær, hvort sem ég þekki ykkur eða ekki.

Molinn í dag: Leitaðu að einhverju fögru og þú munt finna það. Það er aldrei langt undan. - Sara Teasdale

Kannski komin tími á nýtt blogg.

Sæl verið þið elsku krússlurnar mínar.

Nú er bóndinn minn farinn aftur til Danmerkur en kemur til baka aðfaranótt mánudags (hann sem var að koma). Hann er að vinna á sýningu þarna úti þar sem hægt er að finna flest fatamerkin sem vit er í. Jafnframt er hann svo að panta inn fyrir búðina. Maður venst því seint held ég að panta föt fleiri mánuði fram í tímann. En það sem er pantað núna er til afhendingar í feb-apríl 2009. Bæði er erfitt að sjá út svona langt fram í tímann hvað viðskiptavinir munu vilja, hversu mikil aukning verður og núna bætist ofan á að maður verður að reyna að sjá út hvaða stefnu krónan muni taka. Flestir sem eiga fataverslun hér á landi fara á þessa sýningu. Bæði er þetta skemmtilegt en líka alveg ógurlega mikil vinna. Svo fær maður sjokkið þegar vörurnar koma. "Hriiiiikalega er þetta ljótt!! Ég pantaði þetta sko ALDREI" eða "Úffffff pantaði ég virkilega 768 skyrtur?!?!" Það er nefnilega fleira en gengið sem breytist á nokkrum mánuðum get ég sagt ykkur. Smekkurinn fer stundum í kollhnís afturábak og minnið með.

Annars er nú afskaplega lítið að frétta héðan sem ekki er heilsutengt. Kolla mín er komin aftur eftir sumarfrí og var virkilega gott og gaman að knúsa hana aftur. Leifur minn er að passa mig í fjarveru Gunnars. Lyfjagjöfin er að fara frekar illa í mig núna, en það var verið að minnka skammtinn aftur og hef ég sterkan grun um að ég sjálf sé ekki enn farin að framleiða kortisól, þannig að Leifur fylgist með að ég fari ekki í skort. En það er alveg búið að setja unga manninn í hvernig hann eigi að bregðast við ef þörf krefur.

Síðan svona rétt í lokin þá bara verð ég að fá að klaga aaaaaaaaaðeins pínkupons. En þannig er að það kom til mín maður í síðustu viku og sagði eftir að hafa horft á mig í smástund "Veistu Tína........ að það eru 2 ár síðan ég kynntist þér en þú hefur elst um 15"  Ég varð alveg miður mín og kom hreinlega ekki út úr mér einu orði. Ekki var það meiningin hjá honum að vera kvikindislegur held ég, heldur sé miklu frekar um algjört hugsunarleysi að ræða.

Ég geri mér fulla grein fyrir því að ég hef látið á sjá þessa síðustu mánuði EN í guðana bænum ekki benda mér á það sem ég veit. Nóg er nú samt að vita þetta sjálf. Ég er ekki að biðja um að þið segið mér hvað ég líti vel út og svoleiðis, því það er í raun ekki betra þegar augljóst er að svo er ekki. Sumir hafa komið til mín og sagt við mig að ég sé farin að líta betur út en ég gerði t.d í vor............... ÞAÐ er allt annar handleggur að mínu viti, því ég VEIT að það er rétt (alveg makalaust hvað smá brúnka gerir mikið fyrir mann!). Ég veit satt að segja ekki hvað ég er að biðja um. Nema kannski eins og hún Ásdís Sig mín og fleiri hafa sagt svo réttilega

Aðgát skal höfð í nærveru sálar.

Eigið nú ljúfar stundir gott fólk.

Allt á fullu allsstaðar

Kletturinn minn hann Gunnar er farinn til Danmerkur að undirbúa sölusýningu á næstu vorlínu Jameson jakkafatanna. Hann kemur til baka á fimmtudaginn en fer svo aftur 6 dögum síðar til að vinna á þessari sýningu.

Mikið óskaplega sakna ég hans . Heimilið er hreinlega ekki heimili þegar hann vantar. Tíminn eitthvað svo endalaust lengi að líða. En ég hugga mig við það að hann fær vonandi aðeins að hvíla sig í þessari ferð. Guð einn veit að hann þarf á hvíldinni að halda. Ekki veit ég á hvaða orkuforða þessi maður hefur gengið. Samhliða vinnunni í búðinni hefur hann unnið sem verktaki hjá Símanum, en hann er sérfræðingur á reikningakerfi Símanns. Svo þegar heim er komið heldur símavinnan áfram sem og að sinna mér. Enda er hann úrvinda þessi elska. En ekki kvartar hann !! Ónei, síður en svo.

Meðan hann er í útlöndum þá er ég að sinna búðinni. Ykkur er sko meira en lítið velkomið að kíkja og fá ykkur kaffisopa. Alltaf heitt á könnunni. Elsti sonur minn hann Leifur ætlar síðan að koma austur seinni partinn í dag og vera hérna með mér í búðinni. Því ef ég á að segja alveg eins og er að þá treysti ég mér ekki til að vera hérna ein þessa daga sem Gunnar er í burtu. Þess vegna verður voðalega gott að hafa hann sem öryggisventil ef svo má að orði komast.

Mýslan mín hún Agnes María heldur síðan í þriggja vikna ferð til Frakklands á morgun ásamt tengdaforeldrum og kærastanum. Hún er svo spennt þessi elska að hún heldur ekki vatni.

Að lokum er það að frétta að Kristján minn 15 ára er kominn í fyrsta sinn í alvöru vinnu. Hann er farinn að vinna á kassa í Nóatúni og er þvílíkt stoltur af sjálfum sér. Enda má hann alveg vera það. Stelpurnar sem eru yfir þarna í Nóatúni sögðu mér að aldrei hefðu þær fyrirhitt manneskju sem væri svona hamingjusamur yfir því að fá þarna vinnu. En svo sögðu þær mér eins og í trúnaði að hann myndi nú jafna sig á því.  Á laugardaginn var hann að vinna í 10 1/2 tíma, sem mér finnst allt of langt. En ég ætla ekki að fara að skipta mér af því nema þetta gangi hreinlega út í öfgar. Ég vil ekki vera svona mamma sem er með nefið ofan í allt sem börnin gera. En að sjálfsögðu mun ég gæta hagsmuna hans ef svo ber undir. En þegar ég svo sótti hann í vinnuna um kvöldið, þá settist hann alveg úrvinda inn í bil, horfði lengi á mig og sagði svo "Veistu mamma........ nú skil ég ykkur pabba svo vel!!!" En það var ánægður ungur fullorðinn maður sem sat þarna hjá mér í bílnum.

Farið vel með ykkur elskurnar mínar. Og endilega skiljið eftir ykkur spor hérna í athugasemdarkerfinu. Alltaf gaman að sjá hverjir hafa litið við.

En þá að mola dagsins: Hvort þú kemst áfram eða þér mistekst er ekki eins mikilvægt og að gera sitt besta.

Kínversk speki

Gömul kínversk kona átti tvo leirpotta sem hún hengdi á sitthvorn endann á langri stöng sem hún bar á öxlum sínum. Á hverju degi sótti hún vatn langa leið í uppsprettu fjarri heimilinu. Annar potturinn var sprunginn eftir endilöngu og var því aðeins hálffullur þegar heim kom. Hinn potturinn var fullkominn og skilaði sér alltaf fullur af vatni eftir þessa löngu leið heim að húsinu.

Svona gekk þetta í tvö ár, daglega gekk gamla konan með pottana að uppsprettunni og daglega kom hún heim með aðeins einn og hálfan pott af vatni.

Auðvitað var fullkomni potturinn ánægður með sína frammistöðu en sprungni potturinn skammaðist sín og leið mjög illa þar sem frammistaða hans var aðeins til hálfs við það sem hann var skapaður til að gera.

Eftir tveggja ára vinnu talaði hann til konunnar við uppsprettuna. "Ég skammast mín fyrir frammistöðu mína, vegna sprungunnar á hlið minni lekur helmingurinn af vatninu burt á leiðinni heim. Þú ættir að henda mér og fá þér nýjan pott."

Gamla konan brosti, "Hefur þú tekið eftir að þín hlið við götuna er blómum skreytt á meðan engin blóm vaxa hinum megin götunnar? Það er vegna þess að ég hef alltaf vitað af þessum galla þínum að ég sáði fræjum á þinni hlið götunnar og á hverjum degi þegar við göngum heim vökvar þú blómin mín. Ég hef um árabil getað týnt þessi fallegu blóm og skreytt heimili mitt með þeim. Af því þú ert eins og þú ert þá hef ég fengið að njóta fegurðar blómanna."

Það er eins með okkur manneskjurnar, ENGINN er gallalaus. En það eru gallarnir og sprungurnar sem gera hvern og einn einstakann. Þess vegna er svo spennandi að kynnast og eyða ævinni saman. Við þurfum bara að læra að taka hverri manneskju eins og hún er og sjá jákvæðu hliðarnar hjá hvort öðru

Moli dagsins: Allir hafa eitthvað til að bera, þú þarft bara að uppgötva það

Annars er það að frétta af mér að ég hef það alveg ágætt. Dagarnir eru misgóðir en þegar á heildina er litið þá er ég bara nokkuð góð. Takk öll fyrir hlýjar kveðjur og takk fyrir að vera til. Þið eruð yndisleg og kveðjurnar frá ykkur gefa mér ótrúlegan styrk. Hefði aldrei trúað því að óreyndu.

Fréttir

Eins og fram hefur komið þá kom í ljós að heilaæxlið er sem stendur ekki að gera neitt af sér. Af þessum sökum er sérfræðingurinn minn hún Helga búin að ákveða að láta það alveg vera eins og er. Enda er þetta æxli í heiladinglinum og þyrfti þá að fjarlægja heiladingulinn eins og hann leggur sig, og það er bara ekkert grín. Hún er núna að fara í frí, þannig að ef ekkert gerist í millitíðinni þá verður æxlið ekki skoðað aftur fyrr en hún kemur til baka. Annars vil ég nú meina að hún hafi verið svo fegin að finna eitthvað á milli eyrnanna á mér að hún ákvað að láta það vera . Fyrir utan þetta smáatriði þá er það að frétta að nýrnahettan sem eftir er er ekki að fatta að fríið er búið (en hún hætti að starfa meðan hin var í ofvirknikasti) og er bara alls ekki að vakna til lífsins. Þess vegna þurfti að lengja lyfjakjaftæðið. En það verður bara að hafa það. Held ég sé bara almennt seintekin að fatta og líffærin mín eru engin undantekning þar á .  Þá er bara að vona að líffærin mín séu eins og ég og kveiki á perunni fyrr en síðar .

Eigið ljúfan dag elskurnar mínar.

Og þá er komið að mola dagsins: Snúðu andlitinu í átt til sólar og þá sérðu ekki skuggana. Helen Keller