Allt að róast.

Ég vil byrja á því að þakka öllum sem hafa litið við á þessari síðu og skilið eftir góðar kveðjur við fréttina af honum Sverri mínum.  

Fréttir af fráfalli ástvinar eru aldrei auðveldar og tók Leifur fréttunum af fráfalli Sverris afar illa, og ekki laust við að hann hafi fengið vægt taugaáfall, enda 3 dauðsfallið hjá honum á þessu ári. Hann náði nú loks að sofna um síðir og vakti ég alla nóttina ef ske kynni að Leifur vaknaði og þyrfti á mér að halda.

Yndislega vinkona mín hún Sigurlín skellti svo í eina alvöru franska súkkulaðiköku og kom með hana hingað og var hérna lengi mér til aðstoðar. En húsið fylltist brátt af syrgjandi krökkum sem komu alls staðar að. Ein ofan af Akranesi og ein úr höfuðborginni. Öll höfðu þau einhverjar sögur af honum Sverri og var gaman að heyra þær. Sem betur fer grét yfirleitt bara eitt í einu því ég hef víst bara tvo handleggi. Hún Sigurlín mín hringdi síðan í prest sem kom hingað til að tala við krakkana en ég fann fljótt að hann náði bara ekki neinu sambandi og að ég væri betur til þess fallinn að hlusta á þau. Enda sagði Leifur við mig "Mamma........ þú þekkir mig og þá tala ég við þig......ég þekki þennan prest ekki shit". Og þar með var þetta útrætt. En ég vildi bara bjóða þeim upp á þennan möguleika ef þau vildu.

En hér er allt að róast þó sorgin sé enn mikil. Minningarnar um Sverri hrannast upp og ylja mann, því Sverrir var einn af gullmolunum sem prýddi þessa jörð.

Hér eru síðan smá skilaboð til Ara, bróðir Sverris, sem er að engu leyti neitt síðri eða minni maður. Því hann er svo sannarlega einnig einn af gullmolunum: Ari minn........ mundu að hús okkar og faðmur stendur þér alltaf opið og til boða, hvort sem er að nóttu eða degi. Og er það mín von að sjá þig hér fljótlega.

Molinn að þessu sinni er : Sá sem vill losna við alla sorg og söknuð yrði að kaupa það því dýra verði að elska ekkert í heiminum. - Þórunn Sívertsen 

Hann Kristján minn var síðan í tölvunni minni og var að skoða hvað ég væri búin að blogga mikið. Þegar hann var búin að fletta í drykklanga stund heyrist í honum "heyrðu hvernig er þetta með þig kona....... hefur þú ekkert annað að gera á daginn?????"

Sverrir Franz.

 

Fæddur 19 maí 1986 - Látinn 8 september 2008.

 

Eitt af mínum fósturbörnum er látið. Hann hét Sverrir Franz og voru hann og elstu börnin mín 2 systkinabörn. Hann var ekki fóstursonur minn í bókstaflegri merkingu, heldur átti ég alveg svakalega mikið í honum og var hann mikið hjá okkur hjónum. Hann kallaði okkur múttu og pútta, sem hann reyndar hætti að gera að mestu eftir að hann fullorðnaðist. Þeir eru margir strákarnir sem við hjónin "eigum" svona og var hann Sverrir einn af þeim.

Sverrir Franz var aðeins 22 ára gamall, en hjartað gaf sig um kvöldmatarleytið. Fyrir 2 árum síðan lenti þessi drengur í hjartastoppi kvöldið sem hann hélt upp á tvítugs afmælið sitt. Við tók erfiður tími þar sem honum var haldið sofandi í marga daga og var í framhaldinu komið fyrir í honum hjartastuðtæki. Ekki veit ég af hverju tækið fór ekki í gang eða hvort það hafi gert það en ekki dugað til. En ég hugga mig það að elsku hjartans fóstursonur minn þjáðist ekki.

Oft hringdi Sverrir í mig á laugardögum og án þess að segja hæ eða neitt svoleiðis fyrst þá kom alltaf sama spurningin og eftirfarandi símtal var alltaf eins.

Sverrir: Mútta............. hvaða dagur er í dag?

Ég: Laugardagur.

Sverrir: Og hvaða dagur er laugardagur?

Ég: Nammidagur!!!!

Sverrir: Ég er á leiðinni austur til þín.

Hann vissi hvað mér finnst súrt nammi gott og gerði hann sér þá alltaf ferð á nammibarinn í Hagkaup og keypti handa mér nammi sem hann síðan kom með.

Nú verða nammidagarnir víst ekki fleiri en minningarnar um hann mun ég ávallt eiga. Ég gæti sagt endalausar sögur um hann, uppátæki hans og Leifs og margt fleira, en ég get það ekki núna.

Ekki er langt síðan Magnús langafi hans dó og veit ég fyrir víst að hann hefur tekið vel á móti honum Sverri mínum. Einnig veit ég að ég á eftir að hitta hann aftur, en það er sannfæring mín.

  

 Ég votta foreldrum Sverris, Gunnari og Guðnýju, Völu kærustu hans til margra ára og fjölskyldum þeirra mína dýpstu samúð. Vonandi hættir þú ekki að hafa samband við mig elsku hjartans Vala mín og þú veist hvar mig er að finna ef þig vantar öxl eða hvað sem er.

 

            Þó ég sé látinn

              Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum.

               Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta;

                ég er svo nærri og hvert eitt ykkar tár snertir

                       mig og kvelur,þótt látinn mig haldið

                      En þegar þið hlægið og syngið með glöðum

                      hug,sál mín lyftist upp í mót til ljóssins:

                      Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið

                      gefur,og ég,þótt látinn sé,tek þátt í gleði

                      ykkar yfir lífinu.........

Hvíldu í friði Sverrir minn. Við sjáumst svo aftur hinu megin. Sakna þín sonur sæll.

Þín mútta.

Veðmál og lyfjaföndur - blogg á léttari nótunum.

Ég tapaði veðmáli um daginn. Ég vil taka það strax fram að ég veðja aldrei nema vera viss um að vinna!!! Málið var að ég fer venjulegast á fætur í kringum kl 5 á morgnana og í liðinni viku fór ég á fætur venju samkvæmt, nema hvað Leifur var enn vakandi. Hann fór síðan að sofa um kl 7 en átti að fara á fætur kl 11. Ég veðjaði við hann að hann gæti það aldrei. Það endaði með því að við urðum sammála um að ef hann myndi tapa þá þyrfti hann að ryksuga, skúra og þurrka af. En ef ég myndi tapa þá vildi hann fá morgunmatinn í rúmið. Til að gera langa sögu stutta, þá vaknaði drengstaulinn. Gunnar átti ekki til orð til að lýsa hneykslan sinni yfir því að ég skyldi hafa vakið Leif í stað þess að láta hann vakna sjálfur, og þannig tapað veðmálinu. Á móti veit ég að flest allar mömmur sem lesa þetta blogg og örugglega einhverjir feður líka, vita að í rauninni þá tapaði ég ekki og skilja nákvæmlega hvað ég var að gera með þessu veðmáli . Þessi aðferð breytist aldrei..... sama hversu gömul börnin eru.

Í gærmorgun var svo komið að skuldadögum. En ég mátti nú til með að fá eitthvað út úr þessu, þannig að ég færði honum cheeriosskál og lýsi í rúmið  Ég vissi sem var að það kæmi svipur á mínum manni við þetta og var því tilbúin með myndavélina. Ég treysti á að hann yrði ekki nógu vel vakandi til að sjá raunverulega morgunverðabakkann sem var á kommóðunni við hliðina á mér.

                           

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Þar sem ég þekki karlana mína mjög vel þá vissi ég að talsvert yrði um fíflalæti hjá þeim Gunnari og Leif þegar þeir færu að föndra við lyfjaboxið mitt og var ég sko ekki svikin af því. En myndir segja oft meira en 1000 orð, þannig að hér er smá myndasería svo þið fáið nú að sjá hvað ég þarf að búa við .

             

 

 

Allt gert klárt

 

 

Gunnar byrjaður að svindla og kominn með 4 box af 7.

 

  

 

                   Gengið úr skugga að ekki sé um eitur að ræða.

 

 

 

 

 

 

Búið að jafna og best að byrja.

 

 

 Sko Leifur.............. þetta er bara ekki rétt hjá þér.

 

 

 

                       Þú verður að vanda þig strákur. Skilurðu???

 

 

 

 

 

Leifur hafði betur og fékk að fylla miðvikudaginn.

 

 

 Þetta gátum við. Gríðarlega ánægðir ungir menn.

 

 

 

                              Við gerum þetta svo aftur í næstu viku. 

 

 

 

 

Molinn í dag á svo sannarlega við þessa tvo: Þegar myrkrið umlykur okkur senda hinar eilífu stjörnur okkur birtu sína. - Carlyle

Gunnar og Leifur: Takk fyrir að vera til og gera mér þetta allt saman svo miklu miklu auðveldara   Ég elska ykkur báða undur heitt.

Smá update

Helga læknir hringdi í mig í gær, og átti sér stað eftirfarandi samtal:

Helga: Sæl Christine mín. Hvernig ertu í dag?

Ég: Sæl og blessuð Helga. Ég er bara fín.

Helga: Hmmmmmm þú berð þig vel er það ekki?

Ég: Ha? Jújú ég geri það

Skuggaleg þögn í smá stund

Helga: Þú veist þú mátt ekki gera þetta þegar þú talar við lækninn þinn?

BUSTED

Þarna áttaði ég mig á einu. Gæti verið að ég geti sjálfri mér um kennt að Helga "hlusti" ekki á mig? Getur ekki einmitt verið að ég er allt of gjörn á að bera mig svokallað "vel"? Getur verið að ég sé tréhaus og líti alltaf á þetta sem tuð í mér ef ég segi hvað sé að? Hvort sem um lækninn minn eða einhvern annan er að ræða? Svei mér þá ef svarið við öllum þessum spurningum er ekki bara JÁ!!

Hef einmitt tekið eftir því undanfarið að þegar gesti hefur borið að garði og það spyr mig hvernig ég hafi það, þá segi ég alltaf "ég hef það fínt" þótt útlit bendi til annars. En þá stígur elskulegur eiginmaður skref aftur á bak og hristir hausinn framan í gestina

En hvenær veit ég hvort fólki langi virkilega til að heyra um ógleði, niðurgang, verki og svoleiðis? Ég held nefnilega að fólk spyrji oft af kurteisisökum. Okok ég veit að hún Helga mín er ekki að því, en ég er að tala um vini og vandamenn. Hvernig veit ég hvað það er sem fólk hefur áhuga á að vita? Ég meina.......... ef ég segi "æ veistu....... ég hef það skítt" er fólk þá ekki hálfvegis tilneytt til þess að halda þessu samtali áfram? Stundum er það síðan líka þannig að mig langar til að hugsa og tala um eitthvað annað en veikindi mín. Nóg er nú samt að mínu mati. En svo kemur fyrir að sumir verða annaðhvort fúlir eða móðgaðir yfir því að ég segi þeim ekki eins og er. Eins og elskuleg tvíbakan mín sagði um daginn "Þarf ég að lesa bloggið þitt til að komast að því hvernig þér líður?"  Hún var virkilega sár út í mig þessi elska.

Niðurstaðan úr beinþéttnimælingunni var alls ekki nógu góð. En lítum samt á björtu hliðarnar shall we............. ég er EKKI komin með beinþynningu

                                        ~~~~~~~~~~~~~~~~

Gunnar minn sagði svo við Leif að nú þyrftu þeir að fara að föndra. Þeir þyrftu að fylla lyfjaboxið mitt (ég var nefnilega bara dugleg að nota það fyrstu tvær vikurnar). "Við mætumst svo á hádegi á miðvikudag" sagði Gunnar og var hann þá að vitna í lyfjaboxið. Jesús minn.............. þvílíkar pælingar sem upphófust hjá þeim!!! Leifur komst nefnilega að þeirri niðurstöðu að bæði væri hólfið fyrir hádegisskammtinn á miðvikudeginum of lítið til að þeir gætu báðir verið að setja lyf þar, og svo væri það heldur ekki sanngjarnt gagnvart öðrum þeirra ef bara annar fengi að setja í það hólf, því þá hefði hinn ekki fengið að gera jafn mikið. Ég er ekki að grínast þegar ég segi að þetta ræddu þeir og mögulegar lausnir á því vandamáli í 15-20 mínútur!! Ég get hlegið endalaust að fíflaskapnum í þeim félögum.

Kristján er ekki síður fyndinn. En um daginn fórum við Leifur út að reykja og þegar við komum inn aftur þá er Kristján búin að slökkva á sjónvarpinu og var frekar æstur. Þá segir hann við okkur: "OK ég vil bara vara ykkur við að ef þið viljið kveikja á sjónvarpinu þá skuluð þið sko slökkva á hljóðinu. Það er nefnilega verið að sýna XXX!" Og svo roðnaði hann niður í tær. Við Leifur urðum skiljanlega nokkuð forvitin um efnið og komumst þá að því að verið var að sýna "sexual healing" á Skjá einum

Það segi ég satt að ef hláturinn lengir lífið, þá eiga þeir eftir að sjá til þess að ég verði ódauðleg!!!

Molinn: Ánægður maður er aldrei fátækur - óánægður maður er aldrei ríkur. - Ókunnur höfundur.

Ég setti hnefann í borðið..... eða því sem næst..... ég grét.

Við hjónin fórum af stað í bæinn í gærmorgun og vorum eins og tveir unglingar á leið í próf. Við fórum upphátt yfir allt sem við ætluðum að segja Helgu lækni og hvað við vildum nú fá út úr þessum tíma.

Rútínan byrjaði bara eins og alltaf þar sem ég var vigtuð (léttist um 1,4 kg) og blóðþrystingurinn mældur. Hann var því miður hærri en síðast og var Helga ekki ánægð þá. Það furðulega var að núna var hún ánægð . Við hjónin botnum hvorki upp né niður í þessu. En okkur er víst ekki ætlað að skilja allt. Ef svo væri þá þyrfti ég varla á lækni að halda er það?

Við vorum að minnsta kosti mjöööög ánægð að hitta Helgu aftur, því tíminn sem hún er búin að vera í burtu var allt of langur, þó hún hafi greinilega haft mjög gott af því. Allir þurfa á fríi að halda og það held ég að læknar þurfa enn meir á því að halda til að hlaða batteríin. Hún virtist í það minnsta ánægð að sjá okkur  

Ég byrjaði svo að telja ofan í hana allt sem hefði farið úrskeiðis undanfarinn einn og hálfan mánuð. Þetta var svo sannarlega svartur listi, ef frá er talið að í stað þess að sofa ekki neitt, þá kemur fyrir að ég er varla með meðvitund í nokkra sólarhringa. Ég er nú bara einu sinni svona af Guði gerð gott fólk................. það er alltaf annað hvort í ökkla eða eyra hjá mér sjáið þið til

Að fyrstu fannst mér eins og hún ætlaði ekki að hlusta á okkur, því hún virtist samt vera ánægð með þetta allt saman og meðal annars það að ég skyldi hafa lést. Döhhhhhh hver myndi ekki gera það ef hann ældi í 10 daga og borðaði varla? Maður spyr sig. En burt séð frá staðreyndum, þá var hún ánægð með þetta. Hún fór að tala um að bataferillinn væri bara mislangur hjá fólki og svona fram eftir götunum. Og að það sem ég þyrfti væri sálfræðingur til þess að takast á við þunglyndið eftir svona langvarandi veikindi.

Þegar þarna var komið þá gat ég ekki meir. Ég reyndi eins og ég gat að halda aftur af tárunum, en varð að lokum að gefast upp og leyfði þeim bara að brjótast fram. Og það gerðu þau af fullum krafti. Ég fór s.s að hágráta. Minnti sjálfa mig svei mér þá, á hann Leif minn þegar búið var úr pelanum hérna í denn. Það voru einu skiptin sem barnið grét, en þá var líka eins og hann væri að bæta upp fyrir að hafa ekki grátið fyrr.

Það kom eðlilega á alla sem voru þarna inni (það voru líka 2 nemar) nema manninn minn sem skyldi mig svo vel og strauk hann á mér bakið látlaust þar til ég róaðist. En ég sagði Helgu meðan ég grét og var full af hori, að hún hreinlega hlustaði ekki á mig, að mér fyndist ég svikin, hvort að heilaæxlið þyrfti virkilega að framleiða einhver hormón til þess að það teldist ekki vera af hinu góða. Hún varð að viðurkenna að nei, það væri nefnilega ekki tilfellið. Það var eins og hún hefði bara vaknað við þetta. Hún var ekkert nema  fölskvalaus samúðin og fór loksins að hlusta. Ég benti henni á að tennurnar væru að losna í mér, sjónsviðið væri að minnka, ég gæti orðið ekki einu sinni gengið skammlaust upp tröppur því vöðvaþreytan væri svo mikil og fleira í þeim dúr. Að allt væri að fara til fjandans þrátt fyrir að ég ætti að vera á svokölluðum batavegi.

Á endanum komumst við að því að það sem hefði verið að hrjá mig undanfarnar vikur væri mikill skortur á kortisóli. Æxlið sem var í nýrnahettunni offramleiddi þetta hormón, en núna s.s skortir mig það, því hin nýrnahettan vill bara undir engum kringumstæðum fara í gang og framleiða þetta. Einnig velti hún fyrir sér hvort heiladingullinn væri að rugla eitthvað (vegna áhrifa frá æxlinu) og væri þess vegna ekki að skipa nýrnahettunni til verka. Svona mikill skortur er því miður ekki betri en offramleiðsla.

Hún reyndi að svindla mér inn í heilasneiðmynd, en það var því miður ekki hægt. Þannig að það sem er núna framundan er að ég á að fara í heilasneiðmynd sem allra fyrst. Einnig á að mynda nýrun sem og kviðarhol og kanna hvort eitthvað hafi jafnvel gerst eftir aðgerðina. Allir lyfjaskammtar voru hækkaðir fyrir utan blóðþrýstingslyfin. Svo á að leggja mig inn um leið og hún fær sitt læknateymi (lok október, byrjun nóv) og það á þá að gera tilraun með að sjokkera nýrnahettuna í gang. Gunnar og Leifur skemmtu sér mikið við kvöldmatarborðið við að reyna að ímynda sér hvernig það væri gert. Ég get sagt ykkur það að fæst af þessu var með viti . Ég emjaði úr hlátri. Þeir eru svo ruglaður að það hálfa væri yfirdrifið. Þetta var s.s niðurstaðan í grófum dráttum. Verst fyrir ykkur hvað ég þurfti að tjá mig mikið áður en ég gat drattast til að segja frá niðurstöðunni . En til hvers að blogga ef maður getur ekki pústað annað slagið ha?

Hún sagði okkur síðan að ástæðan fyrir að læknar væru svona tregir til að hjálpa mér væri sú að þessi sjúkdómur væri svo fjári sjaldgæfur, að fæstir heimilislæknar vita nokkuð um hann og verða jafnvel hræddir þegar kemur að því að þurfa að eiga við svona sjúkling. Hún ætlaði í það minnsta að hringja í minn heimilislækni (Marianne) og koma henni almennilega í þessi mál. Einnig ætlaði hún að sjá til þess að Marianne gæti hringt í sig hvenær sem væri ef þyrfti og taldi nauðsynlegt að þær ynnu saman í þessu.

Síðan datt mér í hug að ástæðan fyrir þessari ánægju hjá Helgu þrátt fyrir allt væri kannski að hún væri að reyna að létta á sálinni hjá mér. Reyna að draga aðeins úr svo mér fyndist þetta ekki alveg jafn erfitt og sæi ljósið framundan. Hún sagði okkur að hún myndi ekki gefast upp og hún ætlaði sér svo sannarlega að sjá um mig þar til öllu væri lokið. Okkur fannst voðalega gott að heyra það.

Hafið góða helgi öll og munið að eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt

 

Molinn fyrir helgina er: Það er betra að gráta út einu sinni, heldur en að stynja stöðugt. - Málsháttur

 

 

Þá er loksins komið að því.

Helga Ágústa Sigurjónsdóttir, sérfræðingurinn minn er komin aftur úr fríi og á ég tíma með henni í fyrramálið. Ég verð nú að viðurkenna að mér kvíðir svolítið fyrir . Ég er samt ekki viss um hvers vegna. Ætli það sé ekki helst vegna þess að eftir aðgerðina þá sé eins og Helga hafi misst áhugann. Þó æxlið sé eftir í heiladinglinum og þó svo ég sé oft mjög slæm, þá lét hún (áður en hún fór í frí) eins og hún væri búin að lækna mig, eftir að nýrnahettan með æxlinu var fjarlægt.

Ætli ég sé ekki líka bara orðin langþreytt og geri því of miklar kröfur. Ég skal fúslega viðurkenna að ég varð fyrir hrikalegum vonbrigðum eftir aðgerðina í maí. Einhverra hluta vegna hélt ég að aðgerðin myndi virka eins og töfrasproti, s.s að mér yrði hreinlega batnað eftir hana. Síðan þegar ekkert eða fátt breyttist eftir aðgerðina, þá varð ég meira en lítið svekkt og leið kannski eins og ég hefði verið svikin. Ekkert ólíkt því og þegar við fjölskyldan fórum á Kentucky um daginn og ákvað að prufa nýjan rétt hjá þeim, þegar ég svo fékk matinn þá leit hann alls ekki út eins og myndin sagði til um, ég fékk vitlausa sósu á og svo var ekkert grænmeti á milli eins og myndin sýndi og mér var sagt. Æ þessi samlíking er alveg út í hött, en þið skiljið hvað ég á við . 

Einnig er ég þreytt á að tönnlast endalaust á því sama við lækninn og síðan er bara eins og það sé ekki hlustað á mig. Guði sé lof fyrir hann Gunnar minn. Ég veit að hann sættir sig ekki við hvað sem er og mun krefjast svara. Því hann eins og ég er búin að fá nóg af þessu, þó svo að hann láti mig aldrei nokkurn tímann finna það.

Kannast þið við að vera veik og fara til læknis, sem grunar að eitthvað eitt ákveðið sé að, gerir viðkomandi próf, svo kemur í ljós að þetta er ekki það sem hann grunaði. Þá  yppir hann bara öxlum og segist ekki vita hvað sé að og þið síðan send heim með frímerki á rassinum. Kannist þið við þetta? Well, þetta er einmitt málið hjá mér. Þó svo að ég sé með þetta æxli í höfðinu og fleira, þá er látið við mig eins og mér ætti að vera batnað og hefur hún meira að segja sagt við mig "ég er búin að lækna þig" þó svo að allt bendi til annars.

En ég ætla nú ekki að vera með neitt svartsýnisraus núna, því það væri nú ekki líkt mér. Ég mun láta ykkur vita hvað kemur út úr þessu. Farið vel með ykkur yndislega fólk, nær og fjær

Molin: Líf án vonar er eins og fugl án vængja. - Ernst Thälmann.

Að mæta manneskjunni þar sem hún er stödd.

Hún Edda Agnarsdóttir með stóra hjartað og bloggvinkona með meiru, benti mér á speki Sörens Kierkegaard. Og eins og ég sagðist ætla að gera, þá leitaði ég eftir upplýsingum um hann og fann þá þetta.

 

Ef ég á að geta leitt manneskju
að ákveðnu marki
verð ég fyrst að vita hvar hún er stödd
og byrja ferðina þar.
Sá sem ekki veit það
villir um fyrir sjálfum sér
þegar hann telur sig geta hjálpað öðrum.


Til að geta þjónað náunganum
verð ég vissulega að skilja ýmislegt
sem hann ekki skilur,
en fyrst og fremst að skilja
það sem hann skilur.
Geri ég það ekki
gagnast engum þótt ég kunni og viti meira.


Öll raunveruleg hjálp
byrjar með virðingu fyrir þeim sem á að hjálpa.
Þess vegna verð ég að skilja:
Að hjálpa er ekki að drottna
heldur þjóna.
Skilji ég þetta ekki
þá get ég ekki hjálpað neinum.

Sören Kierkegaard

Þetta finnst mér umhugsunar vert.

Molinn í dag: Við getum oft gert meira fyrir annað fólk með því að lagfæra okkar eigin galla, frekar en að lagfæra þeirra. - Francois Fenelon.